เปิดกรุ

[dDOn]

สัวัสดีวันศุกร์พี่น้องชาว 2 T และทุกๆท่านที่หลงเข้ามาอ่านครับ :(
วันนี้ผมมีเรื่องเก่าๆมาเล่าสู่กันฟัง ขอรับรองด้วยเกียรติว่าเป็นเรื่องจริงทั้งหมดครับ
อาจจะยาวไป ผมขอฉายแบบม้วนเดียวจบนะครับ ไม่ต้องพักครึ่ง ไม่ต้องมีโฆษณา
>:( >:( >:(
ประสบการณ์.............เห็นผี
เริ่มตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็ก อายุประมาณ 4 ขวบได้  ยังไม่มีไฟฟ้าใช้ ยังจุดไต้ จุดตะเกียงน้ำมันก๊าด
ประมาณเดือนมีนาฯหรือเมษาฯนี่แหละ จำได้ว่าเป็นหน้าแล้ง คืนวันพระจันทร์สว่างไสว น่าจะเป็นข้างขึ้น พวกผมก็เล่นซนกันตามประสาเด็กๆ ประมาณ 7-8 คน พากันเอาลูกมะพร้าวแคระที่มันร่วงลงมาแห้งๆมาเผาไฟ แล้วเอาไม้ตีให้มันกระเด็นไปมา ตอนตีก็มีสะเก็ดไฟแตกกระจายพุ่งออกไปตกกระทบพื้นสะเก็ดไฟมันก็กระจายอีก เป็นภาพที่สวยงามและสนุกสนานกันมาก
พอดึกหน่อยน่าจะประมาณ 3 -4 ทุ่ม ก็มีเพื่อนคนหนึ่งตะโกนว่า เฮ้ยนั่นไฟอะไร
พวกเราก็พากันหยุดแล้วมองไปทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน ห่างออกไปประมาณ 600 เมตร ก่อนถึงห้วย พวกเราเห็นลูกไฟลอยไปลอยมาคล้ายกับลูกไฟมะพร้าวของพวกเรา แต่มันไม่ตกพื้นเหมือนของพวกเรา แล้วลูกไฟดังกล่าวก็ค่อยๆเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ เวลามันชนกันมันก็จะมีสะเก็ดไฟแตกกระจาย
พอมันเริ่มเยอะขึ้น เพื่อนโกยผมก็โกย ฮ่าๆๆๆ ก็ไม่กล้ายืนยันครับว่า....นั่นคือ............ผี
ต่อมาก็เป็นหน้าฝน  ข้างๆบ้านห่างออกไปประมาณ 15 เมตรจะเป็นป่ากล้วยตานี  หัวค่ำจะมีหิ่งห้อยบินไปมา ดึกๆจะมีแสงไฟดวงใหญ่ๆประมาณเท่ากำปั้นผู้ใหญ่ลอยไปลอยมา นานเป็นชั่วโมงโน่นแหละจึงจะหายไป
นี่ก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร แต่ต่อจากนี้ไป ผมว่า..........ใช่เลย
คืนหนึ่งขณะที่ผมกำลังนอนหลับก็ตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงคนร้องไห้ เงี่ยหูฟังดูก็รู้ว่าดังมาจากนอกบ้านที่เป็นสวนหม่อน ตรงหัวนอน ผมสะกิดพี่สาวที่นอนติดกัน พี่เขาตื่นและได้ยินก่อนผมแล้ว ผมกับพี่ก็กระซิบถามกันว่าใครมาร้องให้
พี่ก็ไม่รู้ ผมก็ไม่รู้ พ่อ แม่ น้อง หลับหมด สักครู่เสียงร้องไห้ก็เงียบไป ไม่นานผมและพี่ก็เห็นร่างคล้ายคนคลุมผ้าขาวที่ตัว ไม่เห็นขาเห็นแต่หน้าดำๆยืนตรงบันใด ด้านนอก
เรานอนกัน 5 คน มีแม่ น้อง พี่ ผม และพ่อนอนข้างนอกสุด
พี่สาวบอกให้ผมปลุกพ่อ ผมก็ปลุกพ่อ พ่อตื่นก็ถามว่ามีอะไร ผมก็บอกว่า ผีครับพ่อ พ่อถามว่าผีที่ไหน ผมก็บอกว่านั่นไง มันยืนตรงบันใด พ่อไม่เชื่อ พี่สาวก็ช่วยบอกอีกคน พ่อคงทนรำคาญพวกเราไม่ไหวเลยลุกขึ้นอุ้มผมไปที่บันใด แล้วถามอีกว่ามันอยู่ไหน ผมกับพ่อยู่ห่างกับผีไม่ถึงครึ่งเมตรมั้ง ผมชี้เกือบถึงผีที่ผมเห็น ผมไม่เห็นหน้าตาว่าเป็นไง เห็นแต่เป็นสีดำๆกับผ้าคลุมเก่าๆสีขาว ผมก็บอกพ่อว่า นี่ไงมันอยู่นี่
แล้วพ่อก็ทำปากพึมพำจบแล้วพ่อก็เตะโดนผีเต็มๆ มันหล่นลงไปดังตุ๊บ แล้วก็หายไป
ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับผีอีกเลย
ไหนๆก็พาดพิงถึงท่านพ่อแล้วก็ขอสดุดีท่านพ่อสักนิดนะครับ
น้า อา และแม่ เล่าให้ฟังว่า เมื่อสมัยน้าอายังเป็นหนุ่มๆสาวๆ ทุกคนก็ทำนากับพ่อ วันนั้นกำลังเกี่ยวข้าวกัน เห็นกระต่ายเดินมาก็พากันไล่จับ กระต่ายก็วิ่งหนี มีกันหลายคนก็ช่วยกันไล่โน่นดักนี่ พอจับได้ กระต่ายก็กลายเป็นผ้าขาวม้าของพ่อ
ผมมันคนหัวสมัยใหม่ไม่สนใจอะไรแบบนั้นก็เลยไม่ได้อะไรจากพ่อเลย
จวบจนวันเวลาผ่านไปกว่า 20 ปี ตอนนั้นผมอายุ 30 กว่าปีแล้ว ผมเปิดร้านอยู่ถนนวงศ์สว่างใกล้ๆสะพานพระราม 7 สุดหลังร้านก็เป็นรั้วกำแพงวัดประชาศรัทธาธรรม  ร้านผมจะเป็นตึก 2 ชั้น ตรงบันใดทางขึ้นชั้น 2 จะมีห้องโถงเตี้ยๆเป็นชั้นลอย ทำด้วยไม้ เวลาเดินต้องก้ม
ชั้นลอยนี้ใครไปนอนจะต้องได้ยินเสียงคล้ายคนเอาไม้มากระทุ้งพื้นจากด้านล่างเสมอ ไม่เว้นแม้กลางวัน ปกติก็ไม่มีใครไปนอน พากันนอนชั้น 2 กัน เคยนอนเล่นกลางวันก็เจออย่างว่า ก็เลยได้แต่ไว้รับแขกนั่งคุยกัน ถ้าวันไหนแขกผู้มาเยือนไปนอนเล่นตรงนั้น ไม่นานก็ต้องลงไปถามแร้ะว่าใครเอาไม้ไปกระทุ้งพื้น
อยู่มาวันหนึ่ง ประมาณ 6 โมงเย็นผมลงมาจากชั้น 2 เปิดประตูก็จะเห็นชั้นลอยก่อน บนชั้นลอยผมเห็นผู้ชายใส่เสื้อขาวกางเกงดำนั่งขัดสมาธอยู่ ผมก็ยืนดู สักครู่ เขาก็เล็กลงจนหายไป  
นี่ก็คง............ใช่
ครั้งสุดท้ายที่หน้าวัดขนุน
วันนั้นผมขี่มอไซค์ไปหาเพื่อนที่บางใหญ่ ใช้เส้นทางบางกรวย ขากลับดึกมาก 6 ทุ่มกว่า ขี่รถมาคนเดียว มาถึงบริเวณหน้าวัดขนุน ก็เห็นเงาดำใหญ่สูงมากยืนคร่อมถนนข้างหน้า ผมเข้าใจว่าเป็นเงาผมเองที่คงมีรถส่องไฟมาจากด้านหลัง แต่ก็แปลกใจทำไมเงาเราใหญ่จัง รถสวนมาก็ไม่มี หันไปดูรถข้างหลัง อ้าวไม่มีรถนี่หว่า หันกลับมาอีกที เงาดำก็หายไปแล้ว
ตอนนั้นผมไมรู้สึกกลัวแต่อย่างใด ปกติผมเองก็ไม่กลัวอยู่แล้ว
จนถัดมาของอีกวันผมก็มีอาการกลัวจนตัวสั่น กลัวแบบไม่มีเหตุผล กลัวจนทำอะไรไม่ได้ สติผมยังปกติดี แต่ไม่รู้ว่ามันกลัวอะไร ผมเข้าใจว่ามันเป็นสามัญสำนึกส่วนลึกของความกลัวที่ทุกๆคนมีอยู่ แต่มันถูกเก็บกดไว้ พอมันทนไม่ไหวเลยระเบิดออกมา
ปกติผมไปไหนมาไหนไม่เคยแขวนพระหรือเหรียญใดๆติดตัวแม้จนปัจจุบัน แต่คืนนั้นแฟนผมต้องเอาพระมาคล้องคอให้จึงได้นอนหลับ
จากวันนั้นจนวันนี้ ร่วม 20 ปีแล้วที่ยังไม่มีประสบการณ์เรื่องผีอีกเลย หรือจะต้องรออีก 4-5 ปีจนครบรอบอีกครั้ง

ก็อยากจะบอกว่า สิ่งที่เรามองไม่เห็น ไม่ได้แปลว่ามันไม่มี
วิทยาศาสตร์สมัยใหม่ต้องใช้คำว่า "ไม่มีคำว่าเป็นไปไม่ได้"
ไอรสไตล์เคยบอกไว้ว่า "สิ่งที่นักวิทยาศาสตร์กำลังค้นหา ความจริงมันอาจอยู่ในศาสนาพุทธ"

[aoaaued]

ขอบคุณที่นำประสบการณ์มาเล่าสู่กันฟัง +1ให้ครับ

[กาฝาก]

ขอบคุณ และ +1 ให้ครับ

[dDOn]

ขอบคุณครับกับ+1
ที่สะพานพระราม 7 นี่ผมมีเรื่องขนลุกอีกเรื่องครับ
คืนหนึ่งผมนอนไม่หลับประมาณ 6 ทุ่มกว่า
ผมก้อเลยกะจะไปเดินเล่นที่สวนหย่อมเชิงสะพานพระราม 7 นี่แหละ
ผมก้อเดินขึ้นสะพานลอยเพื่อจะข้ามไปสวนหย่อม
ราวสะพานลอยเป็นปูนทึบ
พอผมขึ้นไปจะถึงข้างบนผมก้อต้องหยุดกึกกับภาพที่เห็น
บนสะพานลอย
หญิงสาวในชุดนักศึกษา
กระดุมเสื้อด้านหน้าไม่ได้ใส่
เธอเงยมองฟ้าไม่สนใจอะไร
ข้างล่างเธอเป็นนักศึกษาชาย
นั่งพิงราวสะพาน
ทั้งมือทั้งหน้าซุกเข้าไปในเสื้อนักศึกษาสาวคนนั้น
ทั้งคู่ไม่สนใจผมเลย
สาวเจ้าก็เอาแต่ขย่มไป
ผมตัดสินใจ
กลับหลังหัน
เดินกลับบ้าน
เซ็............ง :-*

[prayna71club ( เต่า )]

ไม่กล้าเข้าห้องน้ำซะแล้ว...........

[dDOn]

ไม่กล้าเข้าห้องน้ำซะแล้ว...........

กลัวนักศึกษาหรือว่ากลัวผีครับ
ถ้ากลัวผี ผมบอกได้เลยว่า ผีไม่น่ากลัว  คนน่ากลัวกว่าเยอะครับ :(

[I@มดแอ๊ว...@]

5555  เดวต้องไปนอนให้ลุงเล่าให้ฟ้งต่อแร้ว